Beste abonnee,
Een tweetal jaar geleden werd bekend dat Poetin, via zijn gouverneurs in de Centrale Bank van de Russische Federatie, de Roebel voortaan als 1/5000ste van een gram ongemunt goud liet definiëren. Dat is op zijn zachtst gezegd een mijlpaal in de geschiedenis van centraal bankieren, want de link tussen goud en fiatgeld is wereldwijd al sinds 15 augustus 1971 doorgeknipt. Dat was de dag van de zogenaamde “Nixon Shock”.
Toen sloot Nixon het goudvenster, waarmee bedoeld wordt dat landen vanaf die dag hun dollars niet meer konden omwisselen voor goud. Het was een shock, inderdaad, omdat het in wezen de grootste woordbreuk was in de geschiedenis van bankieren. Het kwam neer op het eenzijdig opblazen van het Bretton Woods-akkoord dat na WO II gesloten werd: gezien de dollar toen nog werd beschouwd als “as good as gold” – lees: het woord van de Amerikanen had nog veel krediet – zouden voortaan alle munten ter wereld die dollar als onderpand hebben. En de dollar op zijn beurt dan goud.
Maar wat deed men na Kennedy? Het invoeren van een “guns and butter” beleid: de uitbouw van de oorlogsindustrie én van een heel subsidiesysteem, allemaal gefinancierd via “deficit spending” (het laten oplopen van de staatsschuld). In Europa was het Jacques Rueff die de kat de bel aanbond, en niet langer gewoon dollars aanhield, maar effectief de waarde in goud opvroeg. Goud begon dus massaal weg te stromen uit de VS, en was dat zo doorgegaan, dan was duidelijk geworden dat de VS zijn woord niet gestand had gedaan. De oplossing van Nixon? De dollar is niet meer restitueerbaar in goud. Y ya está .
Bij Poetin is dat nu dus wel weer zo. Bij hem kost een troy ounce goud ongeveer 160.000 RUB. Omgerekend naar USD komt dit neer op 1750 USD voor die ounce, hetgeen lager is dan de prijs die je voor een ounce zou betalen indien je dat effectief in dollars zou doen. Dus wat gaat de wereld doen? In roebels betalen, niet? Dan kom je goedkoper aan goud. Maar hoe kom je aan roebels? Nou, daar zijn niet veel manieren voor. Handel drijven met Rusland is er één van. Of ze kopen op de valutamarkt. In ieder geval ondersteunt deze zet de vraag naar RUB. Het maakt de Roebel sterker. Dus puur theoretisch: goed idee.
Echter: de koers van een munt wordt in hoofdzaak niet gedreven door de mate waarin die terugbetaalbaar is in goud. Dat is één factor, de “commodity factor”, en die telt in mijn perceptie voor ongeveer 5 % van de waarde. 95 % van de waarde wordt ontleend aan wat ik de “fiat factor” noem – het verhaal dat achter een munt zit. De mythe van het land, laat ons zeggen. De waarden die finaal maken dat de munt inderdaad wordt gezien als “as good as gold”. Dat bepaalt het krediet en dus ook de hoeveelheid leningen die er in die munt worden afgesloten. En dat bepaalt dan weer de vraag naar die munt.
Zolang de wereld dus blijft schuld aangaan in USD mag Poetin zijn conversieprijs naar goud zo voordelig etaleren als hij wil: niets zal veranderen. Het is pas wanneer het krediet van de VS – de perceptie over de consistentie waarmee zij hun waarden beleven – ook onderuit gaat, dat er werkelijke verandering mogelijk is. Of, anders gezegd: pas wanneer de wereld stopt met het uitschrijven van obligaties in een munt van een land dat zij moreel de rug toekeren. Echter: ik zie dat niet meteen gebeuren. Het Oosten heeft véél USD-schulden. Quasi iedereen zit tot over zijn nek in dollarschuld.
Kortom: de “dedollarisatie” is nog niet voor morgen. Er is veel frustratie met de VS, maar zolang de meerderheid van alle schulden ter wereld USD-schulden zijn, blijft de dollar in trek, en de VS dus de baas. Of hoe het finaal altijd de monetaire macht (Niveau 5) is die de cultuur (N-4) bepaalt, en dus de psychologie (N-3), en dus de politiek (N-2), en dus de economie (N-1).
Daarom blijf ik het ook herhalen, tot het doordringt in het vakkundig gemanipuleerd bewustzijn van eenieder: Pecunia Centralis Delenda Est .
Brecht Arnaert
