Israëls lebensraum masterplan voor Gaza, geleend van de nazi-ontvolking van Joodse getto’s is duidelijk. Vernietiging van infrastructuur, medische voorzieningen en sanitaire voorzieningen, inclusief toegang tot schoon water. Blokkeren van transporten van voedsel en brandstof. Loslaten van willekeurig industrieel geweld om honderden mensen per dag te doden en te verwonden. Honger laten lijden – de V.N. schat dat al meer dan een half miljoen mensen honger lijden – en epidemieën van besmettelijke ziekten, samen met de dagelijkse slachtpartijen en de verdrijving van Palestijnen uit hun huizen, Gaza veranderen in een mortuarium. De Palestijnen worden gedwongen om te kiezen tussen de dood door bommen, ziekte, blootstelling of verhongering of verdrijving uit hun thuisland.
Er zal snel een punt komen waarop de dood zo alomtegenwoordig zal zijn dat deportatie – voor degenen die willen leven – de enige optie zal zijn.
Danny Danon, de voormalige ambassadeur van Israël bij de V.N. en een nauwe bondgenoot van premier Benjamin Netanyahu, vertelde aan de Israëlische radio Kan Bet dat hij gecontacteerd werd door “landen in Latijns-Amerika en Afrika die bereid zijn om vluchtelingen uit de Gazastrook op te nemen”. “We moeten het gemakkelijker maken voor Gazanen om naar andere landen te vertrekken,” zei hij. “Ik heb het over vrijwillige migratie door Palestijnen die willen vertrekken.”
Het probleem voor nu “is landen die bereid zijn om hen op te nemen, en daar werken we aan,” vertelde Netanyahu aan Likud Knesset-leden.
In het getto van Warschau deelden de Duitsers drie kilo brood en één kilo marmelade uit aan iedereen die zich “vrijwillig” aanmeldde voor deportatie. “Er waren momenten dat honderden mensen urenlang in de rij moesten staan om ‘gedeporteerd’ te worden,” schrijft Marek Edelman, een van de commandanten van de opstand in het getto van Warschau, in “The Ghetto Fights”. “Het aantal mensen dat drie kilo brood wilde bemachtigen was zo groot dat de transporten, die nu twee keer per dag met 12.000 mensen vertrokken, ze niet allemaal konden herbergen.”
De nazi’s verscheepten hun slachtoffers naar vernietigingskampen. De Israëli’s zullen hun slachtoffers verschepen naar smerige vluchtelingenkampen in landen buiten Israël. Israëlische leiders maken ook cynisch reclame voor de voorgestelde etnische zuivering als vrijwillig en een humanitair gebaar om de catastrofe op te lossen die zij hebben veroorzaakt.
Dit is het plan. Niemand, en zeker niet de regering Biden, is van plan dit tegen te houden.
De meest verontrustende les die ik heb geleerd toen ik twee decennia lang gewapende conflicten versloeg, is dat we allemaal het vermogen hebben om, met een beetje aansporing, gewillige beulen te worden. De lijn tussen slachtoffer en dader is flinterdun. De duistere lusten van raciale en etnische suprematie, van wraak en haat, van het uitroeien van degenen die we veroordelen als de belichaming van het kwaad, zijn vergiften die zich niet laten beperken door ras, nationaliteit, etniciteit of religie. We kunnen allemaal nazi’s worden. Daar is heel weinig voor nodig. En als we niet eeuwig waken over het kwaad – ons kwaad – worden we, net als degenen die de massamoord in Gaza uitvoeren, monsters.
De kreten van hen die onder het puin in Gaza sterven, zijn de kreten van de jongens en mannen die door de Bosnische Serviërs in Srebrenica werden geëxecuteerd, de meer dan 1,5 miljoen Cambodjanen die door de Rode Khmer werden gedood, de duizenden Tutsi-gezinnen die levend werden verbrand in kerken en de tienduizenden Joden die geëxecuteerd werden door de Einsatzgruppen in Babi Yar in Oekraïne. De Holocaust is geen historisch relikwie. Ze leeft, op de loer in de schaduw, wachtend om haar kwaadaardige besmetting te ontsteken.
We waren gewaarschuwd. Raul Hilberg. Primo Levi. Bruno Bettelheim. Hannah Arendt. Aleksandr Solzjenitsyn. Zij begrepen de donkere krochten van de menselijke geest. Maar deze waarheid is bitter en moeilijk onder ogen te zien. We geven de voorkeur aan de mythe. We zien liever in onze eigen soort, ons eigen ras, onze eigen etniciteit, onze eigen natie, onze eigen religie, superieure deugden. We heiligen liever onze haat. Sommigen van hen die getuige waren van deze afschuwelijke waarheid, waaronder Levi, Bettelheim, Jean Améry, de auteur van “At the Mind’s Limits: Contemplations by a Survivor on Auschwitz and Its Realities” en Tadeusz Borowski, die “This Way for the Gas, Ladies and Gentlemen” schreef, pleegden zelfmoord. De Duitse toneelschrijver en revolutionair Ernst Toller, niet in staat om een onverschillige wereld te bewegen om slachtoffers en vluchtelingen van de Spaanse Burgeroorlog te helpen, hing zichzelf in 1939 op in een kamer in het Mayflower Hotel in New York City. Op zijn bureau lagen foto’s van dode Spaanse kinderen.
“De meeste mensen hebben geen verbeeldingskracht,” schrijft Toller. “Als ze zich het lijden van anderen konden voorstellen, zouden ze hen niet zo laten lijden. Wat scheidde een Duitse moeder van een Franse moeder? Slogans die ons doof maakten zodat we de waarheid niet konden horen.”
Primo Levi tekent protest aan tegen het valse, moreel verheffende verhaal van de Holocaust dat culmineert in de oprichting van de staat Israël – een verhaal dat omarmd wordt door het Holocaust Museum in Washington D.C. De hedendaagse geschiedenis van het Derde Rijk, schrijft hij, zou “herlezen kunnen worden als een oorlog tegen het geheugen, een Orwelliaanse vervalsing van het geheugen, vervalsing van de werkelijkheid, ontkenning van de werkelijkheid”. Hij vraagt zich af of “wij die zijn teruggekeerd” in staat zijn geweest om “onze ervaring te begrijpen en anderen onze ervaring te laten begrijpen”.
Levi zag ons weerspiegeld in Chaim Rumkowski, de nazi-collaborateur en tirannieke leider van het Łódź getto. Rumkowski verraadde zijn mede-Joden voor privileges en macht, hoewel hij op het laatste transport naar Auschwitz werd gestuurd waar Joodse Sonderkommando – gevangenen werden gedwongen om te helpen de slachtoffers de gaskamers in te drijven en hun lichamen te dumpen – als wraakactie naar verluidt hem doodsloegen buiten een crematorium.
“We worden allemaal weerspiegeld in Rumkowski,” herinnert Levi ons eraan. “Zijn dubbelzinnigheid is de onze, het is onze tweede natuur, wij hybriden gekneed uit klei en geest. Zijn koorts is de onze, de koorts van de westerse beschaving, die ‘afdaalt in de hel met trompetten en trommels,’ en haar miserabele versieringen zijn het vervormende beeld van onze symbolen van sociaal prestige.” Wij, zoals Rumkowski, “worden zo verblind door macht en prestige dat we onze essentiële kwetsbaarheid vergeten. Gewild of ongewild komen we in het reine met de macht en vergeten we dat we ons allemaal in het getto bevinden, dat het getto ommuurd is, dat buiten het getto de heren van de dood regeren en dat vlakbij de trein staat te wachten.”
Levi benadrukt dat de kampen “niet gereduceerd kunnen worden tot de twee blokken van slachtoffers en vervolgers”. Hij stelt: “Het is naïef, absurd en historisch onjuist om te geloven dat een hels systeem als het nationaal-socialisme zijn slachtoffers heiligt; integendeel; het degradeert hen, het laat hen op zichzelf lijken.” Hij beschrijft wat hij de “grijze zone” tussen corruptie en collaboratie noemt. De wereld, schrijft hij, is niet zwart-wit, “maar een uitgestrekte zone van grijze gewetens die zich bevindt tussen de grote mannen van het kwaad en de pure slachtoffers.” We leven allemaal in deze grijze zone. We kunnen allemaal worden overgehaald om deel uit te maken van het apparaat van de dood om triviale redenen en schamele beloningen. Dit is de angstaanjagende waarheid van de Holocaust.
Het is moeilijk om niet cynisch te worden over de overvloed aan universitaire cursussen over de Holocaust, gezien de censuur en het verbieden van groepen als Students for Justice in Palestine en Jewish Voices for Peace opgelegd door universiteitsbesturen. Wat is het nut van het bestuderen van de Holocaust als we de fundamentele les ervan niet begrijpen – als je de mogelijkheid hebt om genocide te stoppen en je doet het niet, dan ben je schuldig? Het is moeilijk om niet cynisch te zijn over de “humanitaire interventionisten” – Barack Obama, Tony Blair, Hillary Clinton, Joe Biden, Samantha Power – die in schijnheilige rijmpjes praten over de “Responsibility to Protect” maar zwijgen over oorlogsmisdaden wanneer hun status en carrière in gevaar komen als ze hun mond open doen. Geen van de “humanitaire interventies” die zij voorstaan, van Bosnië tot Libië, komen in de buurt van het herhalen van het lijden en slachting in Gaza. Maar er hangt een prijskaartje aan het verdedigen van de Palestijnen, een prijs die ze niet van plan zijn te betalen. Er is niets moreels aan het aan de kaak stellen van slavernij, de Holocaust of dictatoriale regimes die zich verzetten tegen de Verenigde Staten. Het enige wat het betekent is dat je het dominante verhaal verdedigt.
Het morele universum is op zijn kop gezet. Degenen die tegen genocide zijn, worden ervan beschuldigd dat ze er voor pleiten. Van degenen die genocide plegen wordt gezegd dat ze het recht hebben om zichzelf te “verdedigen”. Een staakt-het-vuren verwerpen en 2.000-pond bommen aan Israël leveren die duizenden meters ver metaalfragmenten naar buiten werpen is de weg naar vrede. Weigeren om met Hamas te onderhandelen zal de gijzelaars bevrijden. Ziekenhuizen, scholen, moskeeën, kerken, ambulances en vluchtelingenkampen bombarderen, samen met het doden van drie voormalige Israëlische gijzelaars, ontkleed, zwaaiend met een geïmproviseerde witte vlag en roepend om hulp in het Hebreeuws, zijn routinematige oorlogshandelingen. Het doden van meer dan 21.300 mensen, waaronder meer dan 7.700 kinderen, het verwonden van meer dan 55.000 mensen en het dakloos maken van bijna alle 2,3 miljoen mensen in Gaza is een manier om Palestijnen te “deradicaliseren”. Niets van dit alles is logisch, zoals demonstranten over de hele wereld zich realiseren.
Er wordt een nieuwe wereld geboren. Het is een wereld waarin de oude regels, die vaker worden overtreden dan nageleefd, er niet meer toe doen. Het is een wereld waarin enorme bureaucratische structuren en technologisch geavanceerde systemen in het openbaar enorme moordprojecten uitvoeren. De geïndustrialiseerde landen, verzwakt, bang voor wereldwijde chaos, sturen een onheilspellende boodschap naar het Zuiden en naar iedereen die aan opstand zou kunnen denken – we zullen jullie zonder terughoudendheid doden.
Op een dag zullen we allemaal Palestijnen zijn.
“Ik vrees dat we in een wereld leven waarin oorlog en racisme alomtegenwoordig zijn, waarin de macht van de mobilisatie en legitimatie door de overheid machtig is en toeneemt, waarin het gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid steeds verder wordt afgezwakt door specialisatie en bureaucratisering, en waarin de peer group een enorme druk uitoefent op het gedrag en de morele normen bepaalt,” schrijft Christopher R. Browning in Ordinary Men over een Duits reservebataljon van de politie in de Tweede Wereldoorlog dat uiteindelijk verantwoordelijk was voor de moord op 83.000 Joden. “In zo’n wereld, vrees ik, zullen moderne regeringen die massamoorden willen plegen zelden falen in hun pogingen omdat ze niet in staat zijn ‘gewone mannen’ ertoe te bewegen hun ‘gewillige beulen’ te worden.”
Het kwaad is proteïnerend. Het muteert. Het vindt nieuwe vormen en nieuwe uitingen. Duitsland organiseerde de moord op zes miljoen Joden, maar ook op meer dan zes miljoen zigeuners, Polen, homoseksuelen, communisten, Jehova’s Getuigen, vrijmetselaars, kunstenaars, journalisten, Sovjet-krijgsgevangenen, mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking en politieke tegenstanders. Na de oorlog begon de Sovjet-Unie onmiddellijk met het boeten voor haar misdaden. Behendig overgebracht racisme en demonisering op moslims, waarbij de rassensuperioriteit stevig geworteld bleef in de Duitse psyche. Tegelijkertijd rehabiliteerden Duitsland en de V.S. duizenden voormalige Nazi’s, vooral uit de inlichtingendiensten en de wetenschappelijke gemeenschap, en deden weinig om degenen die leiding gaven aan Nazi oorlogsmisdaden te vervolgen. Vandaag de dag is Duitsland na de VS de grootste wapenleverancier van Israël.
De zogenaamde campagne tegen antisemitisme, geïnterpreteerd als elke uitspraak die kritisch is over de staat Israël of die de genocide aan de kaak stelt, is in feite de verdediging van White Power. Het is de reden waarom de Duitse staat, die de steun aan de Palestijnen effectief heeft gecriminaliseerd, en de meest retrograde blanke supremaïsten in de Verenigde Staten, het bloedbad rechtvaardigen. De lange relatie van Duitsland met Israël, inclusief het betalen van meer dan 90 miljard dollar sinds 1945 aan herstelbetalingen aan overlevenden van de Holocaust en hun erfgenamen, gaat niet over boetedoening, zoals de Israëlische historicus Ilan Pappé schrijft, maar over chantage.
“Het argument voor een Joodse staat als compensatie voor de Holocaust was een krachtig argument, zo krachtig dat niemand luisterde naar de regelrechte afwijzing van de VN-oplossing door de overgrote meerderheid van de bevolking van Palestina,” schrijft Pappé. “Wat duidelijk naar voren komt is een Europese verzoeningswens. De elementaire en natuurlijke rechten van de Palestijnen moesten opzij worden geschoven, in de schaduw worden gesteld en helemaal worden vergeten omwille van de vergiffenis die Europa zocht bij de nieuw gevormde Joodse staat. Het was veel gemakkelijker om het kwaad van de nazi’s recht te zetten tegenover een zionistische beweging dan tegenover de Joden in de wereld in het algemeen. Het was minder complex en, nog belangrijker, het betekende niet dat je de slachtoffers van de Holocaust zelf onder ogen moest komen, maar een staat die beweerde hen te vertegenwoordigen. De prijs voor deze gemakkelijkere verzoening was het beroven van de Palestijnen van elk fundamenteel en natuurlijk recht dat ze hadden en de zionistische beweging toe te staan hen etnisch te zuiveren zonder angst voor enige berisping of veroordeling.”
De Holocaust werd als wapen gebruikt vanaf het moment dat Israël werd opgericht. Het werd verbasterd om de apartheidsstaat te dienen. Als we de lessen van de Holocaust vergeten, vergeten we wie we zijn en wat we kunnen worden. We zoeken onze morele waarde in het verleden in plaats van in het heden. We veroordelen anderen, inclusief de Palestijnen, tot een eindeloze cyclus van slachtpartijen. We worden het kwaad dat we verafschuwen. We wijden de gruwel in.
Bron: Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die vijftien jaar lang buitenlands correspondent was voor The New York Times, waar hij diende als bureauchef voor het Midden-Oosten en bureauchef op de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor The Dallas Morning News, The Christian Science Monitor en NPR. Hij is de gastheer van de show The Chris Hedges Report.
