Beste abonnee,
Het regent verkiezingsoverwinningen voor rechts: Milei in Argentinië, Wilders in Nederland, en straks wellicht ook weer Trump in de VS. En velen zien daarin de langverwachte oplossing, na jaren links, voor de maatschappelijke problemen. Helaas pindakaas: zelfs een wurgslang verandert nu en dan eens de as van haar activiteit. De ene keer wurgt ze via rechts, de andere keer via links. Maar finaal wordt de prooi toch uitgeput. En de prooi, dat zijn wij.
Het begon al in Venetië, in de 16de eeuw. Daar werd een plan gesmeed om de Katholieke Kerk, die rente verbood, met de grond gelijk te maken. Johannes Eck bewees dat Luther betaald werd door Venetiaanse bankiers om amok te maken binnen de Kerk, en Calvijn, diens naam was simpelweg Cohen – wie oren heeft, hore. Het protest tegen de leer van de Kerk ging dus geenszins over theologische aspecten, maar over geld. Niks anders dan geld. Gedurende meer dan een eeuw financierden de Venetianen (die Feniciërs zijn, en dus Kanaänieten) de godsdienstoorlogen langs beide kanten, met als ultieme doel om alle koningen – de bewakers van individuele rechten – schatplichtig aan hen te maken.
En zo geschiedde: na de Dertigjarige Oorlog en de Tachtigjarige Oorlog – die aan 30% van de Duitsers het leven kostte – werd ‘vrede’ gesloten. Te Westfalen werd in 1648 een verdrag opgesteld dat voortaan de vrede zou regelen, maar ook, en vooral: hoe de schuld zou worden afbetaald. Per grondgebied werd een vehikel opgericht waar de koningen, zowel de katholieke als de protestantse, hun schulden aan zouden afbetalen. In Frankrijk bijvoorbeeld, heette dit vehikel “l’État des Dettes”. De Staat der Schulden. Elke keer als u het woord “staat” hoort, moet u daar dus automatisch “der schulden” bij denken. Of liever: zeggen. Doe dat steeds. Ook in gezelschap. Alleen zo kunt u het verhaal vertellen dat ik u nu vertel: de staat is een privaat bedrijf, in handen van de centrale bankiers.
De gevolgen van dit inzicht zijn massief. Vóór de moderniteit bestond er een organische Trias Politica: de Kerk beschermde de spirituele waardigheid van elk individu, en dit via Genesis 1:27. Die passage stelt dat God de mens creëerde naar Zijn eigen evenbeeld. En aangezien God vrij is (Psalmen 115:3), is de mens ook vrij. Maior, Minor, Conlusio. Helder als pompwater. De functie van de Koning dan, was om de individuele rechten van elk van Gods creaturen te vrijwaren. Hij was niet de heerser (dat is een protestants concept) maar de “primus inter pares” – de eerste (of de sterkste) onder zijn gelijken. En zo werd Kapitaal, dat van nature de neiging tot verslaving heeft, binnen de perken gehouden.
Tot de Venetianen op het lumineuze idee kwamen om hun zeevaartimperium meer naar het noordwesten te verplaatsen, naar Engeland, en daar het land te destabiliseren volgens de Venetiaanse methode. Het gevolg was de Rozenoorlog (vanzelfsprekend ook langs twee kanten gefinancierd) en het gevolg daarvan was dan weer de getroebleerde personaliteit die we kennen als Henry VIII, een man die nooit liefde had gekend en dus ook zeer seksueel was: zes vrouwen moesten eraan geloven. Plus het instituut Kerk: door de Dissolution Act van 1535 werd de abdij van Glastonbury – de legendarische zetel van Koning Arthur – met de grond gelijk gemaakt. En dus ook de klassieke Trias Politica.
Samengevat: het gevolg van het uitschakelen van Kerk, was het uitschakelen van Koning, met als finaal resultaat dat Kapitaal almachtig werd. Na een eeuw privatiseringen van Kerk- en Kroongronden had Kapitaal alles in handen, en in 1689 importeerde het een eigen ‘koning’: Willem III, stadhouder van Oranje. De rest is geschiedenis: vijf jaar later wordt de Bank of England opgericht, en via een netwerk van spionnen (vrijmetselarij) werden van daaruit de Franse Revolutie en de Amerikaanse Revolutie georganiseerd. Maar geen nood. Nu mogen we “stemmen”. Nu zijn we vrij. Vrij slaafs, zou ik zeggen. Tijd voor de terugkeer van de Koning. Ik manifesteer alvast Zijn komst.
En ondertussen blijf ik het herhalen, tot het doordringt in het vakkundig gemanipuleerd bewustzijn van eenieder: Pecunia Centralis Delenda Est.
Uw ketter,
Brecht Arnaert
