Naar een nieuw financieel systeem: geen

Beste abonnee,

In het woord “financieel” zit het woord “fin” – “einde” in het Frans. Het is de aanduiding voor het moment waarop een schuld wordt uitgewist en er een einde wordt gemaakt aan de disbalans in de relatie tussen twee mensen. De bakker, bijvoorbeeld, koopt mijn geld met zijn brood, en ik koop zijn brood met mijn geld. Zolang één van de twee niet aan zijn schuld voldoet, is er disbalans. Het financiële systeem behoort dus zo ingericht te zijn dat die disbalans verdwijnt. Niet enkel tussen de bakker en mezelf, maar tussen mezelf en iedereen – vrede.

Maar zoals het religieuze motet van Vivaldi ons leert: Nulla in mundo pax sincera. Nergens in de gemanifesteerde wereld bestaat er een eerlijke vrede. Wat wij vrede durven noemen, is hoogstens een triooltje van rust in een aanhoudende kakofonie van oorlog. Of dacht u nu werkelijk dat de Tweede Wereldoorlog begon in 1939 in Polen? Natuurlijk niet. Die ‘nieuwe’ oorlog begon toen Keynes in 1919 op zeer sluwe wijze het Verdrag van Versailles in elkaar stak. Duitsland, dat de Eerste Wereldoorlog verloren had, werd daarin verantwoordelijk gesteld voor het hele debacle, en veroordeeld tot het betalen van een astronomische, bijna niet terug te betalen oorlogsschuld.

Is er in die twintig jaar van zogezegd “interbellum” dan eigenlijk ooit echt vrede geweest? Non, mesdames et messieurs! Il n’y avait pas telle chose! Er is gewapende vrede geweest, wat een eufemisme is voor het ontwapenen van de economie van de vijand – in dit geval de Duitse. Het is maar door het zeer zacht aanschuivende ordoliberalisme van Eucken en Böhm (wat een genieën waren dat) dat de Bondsrepubliek het naoorlogse afbetalingsregime – puur diabolisch van aard – stilaan te boven kwam. Het vergde waar staatsmanschap om tegelijk de vrede te bewaren en de economie ten dienste van het eigen land te stellen. Niet dat dit heel moeilijk was, gezien de rijke Germaanse traditie: effe Faust uit de kast laten, en hoppa.

Wat nu als we erin zouden slagen om, net zoals Eucken en Böhm, onder een diabolisch regime toch dat goddelijke gaatje naar overvloed te vinden? Wat als we ons een financieel systeem bijeen fantaseren dat niet enkel een einde maakt aan de schuld tussen de verschillende leden van een gemeenschap, maar een einde aan het concept “schuld” tout court? Kan dat? Ik zeg van wel. Op 25.8.25 heb ik gezien hoe “betalingen” worden gedaan in het Aards Paradijs, en naarmate de integratie vordert van de kennis die ik toen opdeed, wordt mij steeds duidelijker hoe wij een tijdlijn kunnen creëren die leidt naar totale overvloed. Het enige wat we te doen hebben (en dat is best wel wat), is het aankijken van onze persoonlijke angsten.

Dat is waarom ik op 25.9.25 besloot om het grootste event dat ik ooit organiseerde – de #BZW of Bewustzijnswervel – helemaal gratis te maken. Daarmee sloeg ik drie vliegen in één klap. Ten eerste overwon ik mijn eigen angst voor tekort, die ik handig voor mezelf had verstopt in het woordje “Safe” van Safecapital. Ten tweede gaf het mij de autoriteit om zelf te bepalen wat mensen behoorden te doen, wilden ze naar het event komen. En ten derde toonde het mij het begin van een nieuwe weg over hoe je op een co-creatieve manier tegelijkertijd aan waarheidsvinding én aan waardecreatie kunt doen. Op 25.10.25 wervelden dus niet gewoon 888 mensen op 17 plaatsen – ze openden de poort naar iets nieuws.

Of liever: naar iets ouds. Of liever: naar iets eeuwigs. Want eens je doorhebt dat dit stuk van het eeuwige leven, het stuk dat we nu beleven, niets meer is dan een onderdeel van de eeuwige reis op een elektromagnetische torus – het inzicht van Tesla – dan begin je ook te herinneren hoe de zaken in Atlantis geregeld waren. En worden. Want dat land – het Beloofde Land – bestaat hier. En nu. Alleen zit ons denken er nog vaak tussen. Dat denken stap per stap wegnemen, waardoor we in overgave kunnen gaan en dus ook in overvloed kunnen leven: dat lijkt mij de missie van Safecapital te zijn. Een gelaagde en complexe missie, dat zeker, maar gelukkig heeft de kapitein nogal wat ‘psychonautische’ mijlen achter de rug.

Een oneindig aantal namelijk. Zoals iedereen. Alleen schijnen de meesten dat vergeten te zijn. Niet erg: we mogen het ons samen gaan herinneren, op deze fantastische reis. Schip ahoi!

Dr. Brecht Arnaert