Beste abonnee,
Michael Burry is een Amerikaanse belegger en oprichter van het hedgefonds “Scion Asset Management”. Hij verwierf wereldwijde bekendheid door als een van de eersten de Amerikaanse hypotheek-crisis van 2008 te voorspellen en er met zijn fonds ook grootschalig van te profiteren. Hij begon zijn shortpositie tegen de Amerikaanse huizenmarkt in 2005, en haalde pas in de tweede helft van 2007 zijn gelijk. Dat betekent dat hij ruim twee jaar lang onder enorme druk stond, maar gedurende die periode heeft hij zich nooit te veel laten afleiden door de constante emotionele reacties op zijn aanpak.
Er kwam een boek over zijn verhaal en het werd verfilmd in “The Big Short”. Nog steeds blijft Burry relevant, al slagen de krantenkoppen er niet vaak in om de nuance die achter zijn beslissingen ligt ook mee te geven. Dit jaar was er nog drama in de beleggingswereld omdat Burry “alles had verkocht en een enorme shortpositie had ingenomen”. De angstmolen begon te draaien. Staat er een nieuwe Big Short voor de deur? Wat nu? Scion Asset Management had shortposities genomen op ‘big tech’ (primair Nvidia) en enkele Chinese aandelen (zoals Alibaba en Baidu), maar dat betekent natuurlijk niet per se dat Burry een crash verwachtte van de brede beurs. Burry is iemand die wel vaker zijn posities wijzigt, en verder weten we ook niet genoeg over zijn optieconstructies (uitoefenprijs, expiratiedatum, enzovoort) om met staalharde conclusies te komen.
Wat ons werd meegegeven over Michael Burry zijn handelen, was met andere woorden een momentopname. En op basis van zo’n momentopname al je aandelen verkopen om short te gaan, is natuurlijk niet meteen een doordacht idee. Vanzelfsprekend, zou je zo denken, tot je de angstreacties van zovelen ziet. Momentopnames overheersen onze informatie-input en ook mensen die denken er boven te staan, zijn er soms gevoelig aan. Nieuws verschijnt in flitsen en smeekt om clicks, en ook voor beleggers creëert dit een omgeving vol prikkels en verleiding om te handelen op emotie in plaats van analyse.
Iedereen zit met aannames en vooroordelen. Dit wil niet zeggen dat we moeten streven naar een opinie of conclusie die daar volledig vrij van zou zijn, want dat is niet mogelijk. Maar wie doet werkelijk nog de moeite om stil te staan bij en te reflecteren op zijn eigen aannames en gevoeligheden? Dat is geen gemakkelijke opgave, mede omdat beleggers zoeken naar houvast, en een genuanceerde reflectie niet altijd bij iedereen tot houvast leidt (op de korte termijn). Algoritmes spelen daarop in door ons vaak te geven wat we reeds denken. De automatisering van onze informatiestroom filtert vaak tegenstrijdige informatie weg, en zo ontstaat onze bubbel.
Overtuigingen worden bevestigd, de blik wordt vernauwd, en ondertussen jaagt de constante stroom aan weetjes en updates de emoties op. FOMO doet z’n werk en winsten moeten snel worden gemaakt. Er moet immers gehandeld worden! Maar passen is ook nog steeds kaarten. En meer dan ooit vraagt beleggen om vertraging. Gedegen analyse belooft geen volle zekerheid op het einde van de denktunnel, maar doorheen het proces leer je een belangrijk deel van jezelf kennen. Waar ben ik gevoelig aan, waarin geloof ik soms te snel, waarover ben ik soms onnodig hard, en wat maakt me angstig?
Deze aanpak kan er wel eens voor zorgen dat je wat later op een feestje aankomt. Zolang je maar weet dat je het juiste feestje hebt uitgekozen! En dus: misschien is dat wel de échte ‘Big Short’ van vandaag. Het besef dat denken dat jij steeds genuanceerd bent niet echt een genuanceerde overtuiging is. De durf om nee te zeggen tegen de snelheid van de massa. De durf om ja te zeggen tegen het vertragen – om in stilte te komen tot een onafhankelijke analyse.
Beste groeten,
Peter Tros
