In dit essay doet Brecht Arnaert een poging tot het herformuleren van de spirituele inzichten van het Christendom op niet-dogmatische gronden. Hij start met een analyse van de Paradox van Radicale Onzekerheid, wat leidt tot de contemplatie van twee extra paradoxen: die van Totale Onwetendheid en die van Noodzakelijke Onbepaaldheid.
Maar daar stopt het niet. Daarna vraagt hij zich af wat het precies is dat die drie paradoxen gemeenschappelijk hebben. En wat blijkt? Aan hun grondslag ligt het fenomeen “oneindigheid” ten grondslag. Willen we dus ook maar iets kunnen aanvangen met deze paradoxen in ons dagelijks leven, dan moeten we het bestaan van oneindigheid aanvaarden.
In zijn ogen is dit de volgende evolutie in het Christendom: beseffen dat de Vader, de Zoon en de Heilige Geest inderdaad drie personen zijn in metafysische zin, maar ook drie aspecten in ons persoonlijke leven, die, indien we er ons niet voldoende bewust van zijn, op ons over kunnen komen als contradicties.
Kortom: diep denkwerk, met vele implicaties.
Amai … tijdens het lezen van dit essay, begint er inderdaad vanalles te flippen.
Mijn (eind)gedachte is:
Misschien bestaan we wel, om te ervaren wat Zijn is?
Dank je wel Brecht voor het delen van jouw filosofische inzichten. Ze laten me zien wat ik denk te weten en niet echt met mijn verstand kan vatten.